Konferencja Szkoła wartości 14.11.2019

Tytuł wystąpienia: (15 minut)

Abstrakt:

Biogram: Prorektor UW ds. studenckich, wieloletnia nauczycielka, badaczka parlamentaryzmu i polskiej edukacji

Tytuł wystąpienia: „Literatura i patriotyzm.” (45 minut)

Abstrakt: Bardzo trudno jednoznacznie zdefiniować termin patriotyzm, gdyż obejmuje on zarówno postawy, jak emocje, ale też poczucie tożsamości. Termin ten zmieniał swoje znaczenie w ciągu wieków, zresztą i współcześnie obejmuje on niejednakowe zakresy semantyczne w różnych językach. Wychowanie patriotyczne jest jednym z zadań edukacji, w preambule polskiej podstawy programowej mocno wyeksponowane, trzeba jednak znaleźć odpowiedź na pytanie, co ono w istocie oznacza i za pomocą jakich środków się dokonuje.

Szczególną wagę w edukacji patriotycznej przyznaje się lekcjom języka polskiego, zwłaszcza lekturze. Owszem, literatura niejednokrotnie odgrywa dużą rolę w budowaniu tożsamości narodowej, wiemy to również z historii Polski. Sprawa wcale jednak nie jest prosta i trudno mówić o jednoznacznym przełożeniu lektury, zwłaszcza obowiązkowej, na postawy.

Trudności mają rozmaity charakter. Począwszy od elementarnego problemu z czytaniem przez umiejętność interpretacji po odczytywanie głębokich znaczeń utworu, które nie zawsze są przecież budujące. Wreszcie – istnieje napór kultury popularnej, która silniej oddziałuje na wyobraźnię, sposób myślenia i obyczaje młodych ludzi niż literatura klasyczna.

Czy w ogóle literatura może służyć kształtowaniu postaw patriotycznych? Jeśli uznamy, że wyrazem patriotyzmu jest silne poczucie tożsamości narodowej, lojalność wobec państwa, znajomość własnej kultury, sprawne posługiwanie się językiem ojczystym – to tak. Właśnie czytanie literatury pozwala doskonalić język, doceniać polski dorobek kulturalny, budować świadomość tego, kim jestem jako Polak i Europejczyk. Żeby do tego dojść trzeba jednak aktywnie poznawać literaturę, wchodzić z nią w interakcje, twórczo ją interpretować. Nieskuteczne jest przekonywanie do naśladowania postaw bohaterów literackich, zresztą najczęściej ich wybory nie przystają do współczesnej sytuacji. Ważne jest podejmowanie dialogu z tradycją – tego powinna uczyć nowoczesna szkoła.

Biogram: Krzysztof Biedrzycki (ur. 1960) dr hab., profesor nadzwyczajny w Katedrze Krytyki Współczesnej na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego, prof. nadzwyczajny w Instytucie Badań Edukacyjnych w Warszawie. Krytyk literacki i filmowy. Zajmuje się głównie współczesną poezją polską, jakkolwiek jego zainteresowania są szersze i obejmują teorię oraz praktykę interpretacyjną literatury i filmu różnych epok. Autor książek Świat poezji Stanisława Barańczaka (1995), Małgorzata Musierowicz i Borejkowie (1999), Wariacje metafizyczne (2007), Poezja i pamięć (2008) oraz współautor dwóch serii podręczników do języka polskiego dla liceum. Jest badaczem edukacji, teoretykiem procesu dydaktycznego i twórcą narzędzi dydaktycznych do nauczania języka polskiego w szkole. Wykładał na uczelniach zagranicznych: visiting professor na uniwersytetach amerykańskich: University of Rochester (1996) i Central Connecticut State University (2001), lektor języka polskiego na Université de Borgogne we Francji (1997-1999). Członek redakcji czasopism „NaGłos” (1990 – 1997), „Edukacja” (2010 – 2018), „Polonistyka. Innowacje” (od 2016).

Tytuł wystąpienia: „Szukanie wartości w lekturach szkolnych.” (20 minut)

Abstrakt: W swoim wystąpieniu zaproszę uczestników do podjęcia próby wspólnej definicji wartości jako elementu interpretacji literatury. Zastanowimy się nad tym, w jaki sposób szkoła może pomóc uczniom szukać i nazywać ważne dla nich wartości i zderzać je z tymi, które (być może) stanowią zbiór wartości wspólnych dla całego społeczeństwa. Ważna dla mnie będzie także refleksja o tym, czy wolność i odpowiedzialność (szkoły, uczniów i nauczycieli) to pojęcia rozbieżne, wzajemnie się uzupełniające, czy niezależne od siebie. I wreszcie, czy dyskusja o wartościach w tekstach starych i obarczonych wielowiekową tradycją interpretacyjną może pomóc nam rozumieć dzisiejszy świat.

Biogram: Kinga Białek – wykładowczyni dydaktyki literatury i języka polskiego oraz tutorka nauczycieli języka polskiego w Szkole Edukacji Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności i Uniwersytetu Warszawskiego., szczególnie zainteresowana problematyka kształcenia umiejętności odbiorczych tekstów nieliterackich i retorycznych. Brała udział w pracach zespołów zajmujących się badaniami edukacyjnymi o zasięgu krajowym i międzynarodowym (PISA, PIRLS). Współpracowała z instytucjami organizującymi egzaminy zewnętrzne.

Tytuł wystąpienia: „Wartości w kanonach lektur nastolatków.” (15 minut)

Abstrakt: Szkoła jako jedna z podstawowych instytucji socjalizujących i wychowujących pełni ważną rolę w przekazywaniu i kształtowaniu uniwersum symbolicznego kolejnym pokoleniom dzieci i młodzieży. Z perspektywy socjologicznej szkoła jest istotnym elementem w społecznym tworzeniu rzeczywistości, wpływa na kształtowanie zdroworozsądkowego świata życia codziennego. Szkoła powszechna i obowiązkowa, jako transfer symboli, tworzy wspólnotę wyobrażeń, która z kolei może być spoiwem dla szerszej wspólnoty obywatelskiej czy narodowej. Pojawia się kwestia jakie symbole i wartości, w tym te, które odnoszą się wspólnoty szerszej, ponadlokalnej – wspólnoty wyobrażonej jaką może być naród czy społeczeństwo obywatelskie przypisane do państwa – mogą dzięki szkole stać się ważne dla uczniów. Należy stawiać pytania: jaki jest, obok systemu kształcenia, model szkolnego wychowania symbolicznego, jakie przekazuje wartości, wyobrażenia obywatela, narodu, ojczyzny. Ważnymi nośnikami wartości są teksty kultury, a zwłaszcza literatura. Stawiam pytanie: Czy i w jaki sposób polska współczesna szkoła podejmuje się „kształtowania dusz”? I jaki ślad tej edukacji pozostaje w świadomości młodzieży?

W referacie chciałabym przedstawić oczekiwania nastoletnich czytelników wobec literatury, jakie wartości i atrybuty przypisują satysfakcjonującej literaturze. Posłużę się analizami wyników czterech ogólnopolskich badań czytelnictwa młodzieży, realizowanych w latach 2003, 2010, 2013, 2017 i obejmujących uczniów kończących obowiązkowy i powszechny etap edukacji. Spróbuję odpowiedzieć na pytania: jakie wartości niesie spontaniczny kanon lektur podejmowanych poza szkolnym obowiązkiem przez uczniów? Jacy bohaterowie literaccy są atrakcyjni dla współczesnej młodzieży? Jakie lektury szkolne są szczególnie cenione przez uczniów? I jakie miejsce na identyfikację ze wspólnotą narodową wśród innych płaszczyzn odniesienia nastolatków? Jak zbliżyć oba kanony literackie – szkolny i spontaniczny?

Biogram: Adiunkt w Instytucie Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodowej oraz Instytucie Badań Edukacyjnych. Zajmuje się socjologią kultury i socjologią młodzieży i edukacji, interesują ją kultura, literatura popularna i literatura dla dzieci o młodzieży oraz ich miejsce we współczesnej edukacji, przemiany w stylach życia i formach uczestnictwa w kulturze, szczególnie pod wpływem Internetu i nowych mediów, miejsce w nich na praktyki czytelnicze, zwłaszcza w środowiskach młodzieżowych. Prowadzi badania nad czytelnictwem dzieci i młodzieży. Autorka książek: Czytelnictwo dzieci i młodzieży, Warszawa 2014; Nastoletni czytelnicy, Warszawa 2008; Wyobrażenia ojczyzny i oblicza patriotyzmu w podręcznikach do języka polskiego dla szkoły podstawowej w latach 1945-1990, Warszawa 2000.Wybrane artykuły: Społeczne wymiary czytelniczych preferencji literackich „Roczniki Nauk Społecznych”, Tom 9 (45), numer 4 – 2017, Czytelnicy zaangażowani – jak rozbudzać motywacje czytelnicze dzieci i młodzieży, w: „Nowoczesne technologie czy tradycyjne metody? O tendencjach krzewienia kultury czytelniczej”, red. M. Antczak, A. Walczak-Niewiadomska, Łódź 2017; Zaangażowanie w czytanie a osiągnięcia szkolne gimnazjalistów, „Edukacja” 2015, 4(135), s. 107–129 (współautor Krzysztof Bulkowski); Antynomie szkolnych i pozaszkolnych lektur „Polonistyka. Innowacje” 2015 nr 2”; Nastolatki i książki – od czytania codziennego do unikania, „Edukacja” 2012, 118 (2), 20-35Reading Satisfaction: Implications of Research on Adolescents’ Reading Habits and Attitudes. „Polish Libraries”, 2016 vol. 4, p. 40-64;.Nie musi być nudnie! Literatura piękna w szkole a uczniowskie motywacje czytelnicze, w: Edukacja polonistyczna jako zobowiązanie. Powszechność i elitarność polonistyki. Red. E. Jaskółowa i in., Katowice 2016, s.73-88. Nastolatki i książki – najnowsze wyniki badania czytelnictwa młodzieży, „Biblioteka w Szkole” 05/2018, s. 6-9.

Tytuł wystąpienia: „Czy ‘warszawskie dzieci’ wciąż mogą być wzorem dla współczesnej młodzieży?” (20 minut)

Abstrakt: Poświęcenie życia, nazywane “największą ofiarą” we współczesnej, polskiej szkole jest często przedstawiane za jedną z najbardziej szlachetnych, godnych pochwały czynów. Przekonanie że każdy młody człowiek ma obowiązek do bycia gotowym oddania życia w imię dobra swojego państwa pojawia się często w wypowiedziach uczniów, gdy są pytani o postawę patriotyczną. Najbardziej znanym przykładem dziecka – bohatera są nieletni powstańcy warszawscy, symbolizowani przez pomnik małego powstańca na warszawskiej starówce. W wystąpieniu będę polemizował z przekonaniem, że należy stawiać za wzór “warszawskie dzieci”. Nie chcąc odebrać im bohaterstwa, należy zapytać się, czy “dorośli” powinni, w pierwszej kolejności, dopuszczać do takiej sytuacji, a następnie, w kolejnych latach, budować w kolejnych pokoleniach przekonanie, że jest to wzór do naśladowania. W czasie wystąpienia zaproponuję alternatywne podejście do faktu uczestnictwa nieletnich w wojnach dorosłych, zaprezentuję inne zagadnienia powiązane z dziećmi, które nie są tak eksponowane w polskiej narracji historycznej a mogą być alternatywnym przykładem postawy inspirującej młodych ludzi do budowania lepszego świata.

Biogram: Jacek Staniszewski – nauczyciel historii od 1996, uczył w szkołach wiejskich i miejskich, publicznych i niepublicznych na wszystkich etapach edukacji ogólnokształcącej. Uczył również WOS, języka angielskiego i informatyki. W 2010 zaczął przeprowadził się z Gdańska do Warszawy i zaczął pracę w Instytucie Badań Edukacyjnych w zespole historycznym prof. Jolanty Choińskiej-Miki, gdzie zajmował się głównie śledzeniem implementacji ówczesnej, nowej podstawy programowej. W trakcie pracy w IBE uczył w Monnet International School w gimnazjum i liceum. Od 2012 związany z współtworzoną przez siebie Akademia Dobrej Edukacji na ul. Górczewskiej 13, której jest obecnie dyrektorem. Pasjonat wykorzystania nowych technologii na lekcjach historii. Współprowadzi blog dla nauczycieli historii doklasy.pl oraz podcast edukacyjny edugadki.pl. Uczestniczył w wielu projektach międzynarodowych dotyczących edukacji historycznej, której celem jest rozwijania i kształtowania myślenia krytycznego i zastosowaniu nabytych umiejętności w współczesnym świecie. Ambasador Stowarzyszenia Edukatorów i Nauczycieli Historii Euroclio. Od września 2019 prowadzi zajęcia ze studentami w Szkole Edukacji Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności i Uniwersytetu Warszawskiego.

Tytuł wystąpienia: „Obiektywizm jako suma subiektywizmów. O odkrywaniu wartości w edukacji historycznej IB.” (30 minut)

Abstrakt: Przyjęty w Polsce jako obowiązujący model edukacji historycznej nie ma bynajmniej charakteru bezalternatywnego. W Europie i na świecie od dawna trwa debata na temat celów szkolnej nauki historii oraz szerzej – całej polityki historycznej państwa. Skrajnie odmiennym od systemu polskiego modelem jest, oparty na wzorcach anglosaskich, program nauki historii w ramach Matury Międzynarodowej. Zamiast konieczności „przerobienia” kompletnego, akademickiego wykładu wiedzy historycznej, jego twórcy postulują krytyczną refleksję i namysł nad wybranymi, węzłowymi i kontrowersyjnymi problemami historycznymi. Założony efekt osiąga się poprzez analizę i interpretację różnorodnych i sprzecznych ze sobą źródeł. Dzięki temu uczeń zapoznaje się z całą paletę ludzkich postaw, poglądów, ideologii i wartości, co umożliwia mu stopniowe odkrywanie w sobie własnego światopoglądu w sposób wolny od autorytarnego nacisku ze strony instytucji szkoły. Ostateczny obiektywizm (szkoły) rodzi się zatem jako suma subiektywizmów (źródeł), a wartości nie są narzucane, lecz – samodzielnie odkrywane przez ucznia w krytycznym i twórczym procesie.

Biogram: Piotr Podemski studiował historię i filologię na Uniwersytecie Warszawskim. Jego doktorat dotyczył mitu i realiów życia młodzieży w faszystowskich Włoszech. Stypendysta m.in. rządu włoskiego, Europejskiego Instytutu Uniwersyteckiego we Florencji, Polsko-Amerykańskiej Komisji Fulbrighta oraz Uniwersytetu Notre Dame w USA. Pracował jako ekspert ds. edukacji historycznej i obywatelskiej m.in. dla Kancelarii Prezydenta RP, Rady Europy i Domu Europy w Paryżu. W swoich badaniach naukowych – poza edukacją historyczną – zajmuje się również historią i współczesnym życiem politycznym Włoch oraz Stanów Zjednoczonych.

Tytuł wystąpienia: „Czy z patrioty może być obywatel? Od patriotyzmu politycznego do niepolitycznego i z powrotem.” (15 minut)

Abstrakt:

Biogram:

Tytuł wystąpienia: „Uczeń w szkole – świadomy obywatel?” (30 minut)

Abstrakt: Gwałtownie rosnąca rola technologii cyfrowych, bańki informacyjne, manipulacja w mediach, smog informacyjny, FOMO, fonoholizm, czy duże zmiany na rynku pracy – to rzeczywistość, w której żyją i z którą będą sobie musieli radzić ludzie w wieku szkolnym. Jak w takim środowisku odnaleźć wartości i zachować zdroworozsądkowe myślenie? W Zaleceniu Rady UE z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie zapisano: „by utrzymać obecny poziom życia, wspierać wysoki poziom zatrudnienia oraz wzmacniać spójność społeczną w kontekście przyszłego społeczeństwa i świata pracy, potrzebny jest ludziom odpowiedni zestaw umiejętności i kompetencji. Czy przedmioty przyrodnicze stanowią miejsce na ich kształtowanie? Jak uczyć, aby ukształtować świadomego obywatela? Jak zapewnić rozwój zrównoważony? To wybrane pytania, na które postaram się odpowiedzieć z perspektywy przyrodnika, badacza i nauczyciela.

Biogram: Fizyk, chemik, kierownik Pracowni Dydaktyki Biologii na Wydziale Biologii Uniwersytetu Warszawskiego, nauczyciel chemii i matematyki w Akademii Dobrej Edukacji, wykładowca w Szkole Edukacji Polsko-Amerykańskiej Fundacji Wolności i Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2010 – 2017 specjalista badawczo – techniczny w Zakładzie Dydaktyk Przedmiotów Szkolnych Instytutu Badań Edukacyjnych. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał na Wojskowej Akademii Technicznej. Od 2015 koordynator Nocy Biologów na UW i członek Komitetu Głównego Olimpiady Biologicznej. Jest współautorem artykułów naukowych i popularnonaukowych oraz monografii, w których przedstawia propozycje metodyczne ułatwiające właściwą realizację podstawy programowej.

Tytuł wystąpienia: „Czyje wartości? Szkoła wobec różnorodności kulturowej.” (15 minut)

Abstrakt: Rozmawiając o szkole wartości, musimy zadać sobie kilka pytań: „czy?”, „jak?”, ale też „jakich wartości?”. Określenie, które wartości są pożądane u uczniów, nie jest wbrew pozorom takie proste, szczególnie w kontekście międzykulturowym. Czy powinniśmy wzmacniać niezależność, czy poczucie przynależności? Otwartość i duch postępu, czy poszanowanie tradycji? Wolność jednostki czy dobro grupy? Według słynnych badań holenderskiego psychologa społecznego Dr Geert’a Hofstede, wzorce myślenia i zachowania w znacznym stopniu określa kultura. Wyróżnił on sześć wymiarów kultur, z których największe zainteresowanie wzbudził podział: „kolektywizm”/”indywidualizm”. USA, kraje zachodnioeuropejskie, Australia, wpisują się w kulturę indywidualizmu, gdzie dobro jednostki przedkłada się nad dobro grupy. Natomiast w krajach kolektywistycznych, takich jak Chiny, Korea, Japonia, najważniejsze jest harmonijne funkcjonowanie grupy, dla której jednostka powinna się poświęcić.
Jaką rolę w przekazywaniu tych wzorców kulturowych ma szkoła? Badanie, przeprowadzone przez Gabrielle Oettingen, w Niemczech tuż przed upadkiem muru berlińskiego, pokazuje to bardzo wyraźnie. Okazało się, że uczniowie w szkołach w Berlinie Wschodnim, prezentowały wartości o wiele bardziej kolektywistyczne niż ich koledzy w Berlinie Zachodnim. Warto poznać wnioski z tego naturalnego eksperymentu i zastanowić się, jaką realną władzę nad umysłami i sercami młodych ludzi ma szkoła, i jak tę władzę odpowiedzialnie wykorzystać.

Biogram: Nauczyciel DP Psychology w Monnet International School, nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Warszawskim, na wydziale Warsaw International Studies in Psychology. Absolwentka psychologii University College London, London School of Economics oraz University of Cambridge.

Tytuł wystąpienia: „Jakich wartości potrzebujemy?” (15 minut)

Abstrakt: Jako społeczeństwo potrzebujemy projektu życia zbiorowego, nowego wzoru obywatela i patrioty. Dawny tyrtejski patriotyzm nie pasuje do epoki ponowoczesnej. Jesteśmy otoczeni wzniosłymi, a zarazem współcześnie pustymi, sloganami Matki-Polki, Polaka-katolika, Polski-męczennicy. Wokół nich buduje się mity wzmacniające dumę narodową. Z drugiej strony pojawia się określenie „Polaczek” służące za obelgę, oznaczające zacofanie i prymitywizm. Nie mamy wspólnej wizji i narracji. Widzimy wroga w feministkach, ateistach, Żydach, bezdzietnych, wielodzietnych… Odmienna od naszej wizja życia czy przynależność etniczna stają się powodem do uczynienia z drugiej osoby kogoś niegodnego bycia Polakiem, gorszego, przynoszącego wstyd. Oto wypowiedzi internautów na temat dziennikarki, która zaprzeczyła twierdzeniu, że Polska jest zniewolona: „Jestem ciekaw, za ile się ta szm… sprzedała faszystom brukselkowym?”. „Ona się nie sprzedała, ona nigdy nie była Polką”. Wpis o o rodzicach: „pewnie zazdroszczą wolnym, sami muszą dbać o bachory i zarabiać na nie”. Wpis o Żydach: „Nie kumać się z Żydami, sprzedadzą Polskę. Przegonić do Izraela”. Polak nienawidzi Polaka, Człowiek gardzi Człowiekiem. Zostaliśmy doświadczeni przez nazistowską ideologię opartą na tożsamości narodowej budowanej na nienawiści do Obcego. Mimo to nie potrafimy stworzyć pozytywnego wzoru Polaka. Czy można to zmienić? Możemy zaś już od przedszkola kształtować cechy, które składają się na po ludzku dobrego Polaka, Europejczyka, Obywatela Świata. Są wartości, które powodują, że te trzy określenia nie wykluczają się, a dopełniają. Wszystkie można rozwijać w szkole. Są to: racjonalność, szlachetność, odpowiedzialność, szacunek, aktywność, refleksja filozoficzna. Razem składają się na tzw inteligencję duchową lub kompetencję egzystencjalną. Wspominał o tym prof. Pietrasiński w książce „Ekspansja pięknych umysłów”. Chciałabym rozwinąć to pojęcie, przedstawić przykłady pracy nad tą kompetencją w szkole i pokazać, jak może przyczynić się powstania wzoru nie Polaka- katolika, nie Polaka-cwaniaka, lecz Polaka-obywatela z pięknym sercem i umysłem.

Biogram: Małgorzata Emma Gozdera – absolwentka filologii germańskiej ze specjalnością nauczanie języka niemieckiego Uniwersyteckiego Kolegium Kształcenia Nauczycieli Języka Niemieckiego Uniwersytetu Warszawskiego oraz nauczania przedszkolnego i wczesnoszkolnego. Aktualnie pracuje na stanowisku wychowawcy klasy drugiej szkoły podstawowej w Monnet International School. Interesuje się edukacją, dobrostanem zwierząt, ruchami lewicowymi i naukami społecznymi.

Tytuł wystąpienia: „W sieci wartości.” (15 minut)

Abstrakt: Zagadnienie roli wartości w wychowaniu jest przedmiotem ożywionych dyskusji. Wynika to między innymi z faktu, że uznawane wartości decydują o określeniu celu wychowania, a nierzadko także o wyborze oddziaływań podporządkowanych realizacji tego celu. Filozoficzna proweniencja problematyki zogniskowanej wokół wartości sprawia jednak, że mówiąc o wartościach nie zawsze mówimy o tym samym. Celem wystąpienia będzie pokazanie podstawowych, filozoficznych interpretacji wartości oraz określenie uzależnionych od nich obszarów aktywności szkoły związanych z ich przekazywaniem.

Biogram: Nauczycielka filozofii i etyki, pedagog specjalny. Absolwentka Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Od 3 lat związana ze Szkołą Podstawową nr 169 im. Orła Białego w Warszawie, w której prowadzi zajęcia z etyki.

Tytuł wystąpienia: „Współczesna sztuka wizualna wobec kształtowania wartości. Be open-minded.” (15 minut)

Abstrakt: Sztuka to doznanie. Doznanie wychodzi z głębi, a w głębi jesteś TY.
Odpowiednie bodźce wydobędą uczucia i myśli często głęboko w nas ukryte, co jest krokiem do poznania siebie, swych pragnień i wartości.

Współcześni ludzie w znacznej mierze utracili zdolność utożsamiania się z tym, co robią. Niewielu ludzi potrafi wskazać swoje miejsce w społeczeństwie. Działają trochę jak automaty – mają umiejętności robienia czegoś, ale nie wiedza, po co to robią. Nie tędy droga.

Współczesny artysta mówi o rzeczach ważnych, często używając środków zaskakujących pod względem swojej prostoty bądź pozornie nie mających nic wspólnego z tematem, który chciał poruszyć. Właśnie to pobudza do myślenia odbiorców.

Współczesna sztuka wizualna jest obecnie jedną z najbardziej dostępnych dla szerokiego grona odbiorców, ponieważ niejednokrotnie artysta wchodzi w bezpośredni z nimi kontakt.
Pragnę przybliżyć postaci artystów takich jak m.in.: Zbigniew Libera, Irena Wojnar, Jadwiga Sawicka, Daniel Rychalski czy Joanna Rajkowska oraz ich dzieła promujące wartości i skłaniające do refleksji.
Zwrócę również uwagę na performensy artystów, takich jak Tracy Emin czy Julii Wójcik oraz na to jak uprawianie sztuki wpływa na nasze procesy tożsamościowe.

Biogram: Jestem absolwentką wydziału pedagogicznego Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie na kierunku Pedagogika szkolna z animacją kulturalną. Obecnie robię studia magisterskie na kierunku Edukacja artystyczna i medialna na Uniwersytecie Warszawskim. Od 13 do 23 roku życia tańczyłam taniec współczesny. Sztuka towarzyszy mi od lat.. Przez 5 lat mieszkałam i pracowałam w Londynie, gdzie miałam szanse lepiej poznać siebie. ale również różne kultury oraz światową sztukę i artystów. Obecnie pracuję w Monnet International School. Jestem osobą ciekawą świata i ludzi 🙂

Tytuł wystąpienia: „Wychowanie przez sztukę. O roli nauki o kulturze i czytelnictwa w kształtowaniu wartości.” (15 minut)

Abstrakt: O rytuałach w codziennym życiu. Znaczeniu czytelnictwa i wychowania przez sztukę.

W swoim wystąpieniu pragnę zwrócić uwagę na istotną role wychowania przez sztukę. Nie chodzi tylko o zdobywanie wiedzy, ale przede wszystkim o kształtowanie osobowości w sferze intelektualnej i moralno-społecznej. Sięganie do literatury, sztuki, filmu i sztuk teatralnych to naturalny sposób rozmowy o wartościach i postawach oraz poszerzanie horyzontów.

Ponadto zajmę się kwestią czytania jako codziennego rytuału kształtującego młodego człowieka.

Biogram: Edyta Plich –dyrektor Towarzystwa Inteligentnej Młodzieży (TIM), prezes fundacji Edico. Doświadczenie dydaktyczne zdobyła jako nauczycielka i dyrektor jednego z warszawskich gimnazjów i liceów. Pasjonuje ją edukacja i teatr.

Edyta Plich jest Absolwentką Wydziału Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, podyplomowych Studiów Zarządzania Zasobami Ludzkimi na Wydziale Psychologii oraz Podyplomowych Studiów Polityki i Zarządzania na Wydziale Pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego.

Tytuł wystąpienia: „Znaczenie lekcji religii i etyki – wartości uniwersalne, aspekty prawne.” (15 minut)

Abstrakt: Lekcje religii i etyki są niezwykle cennym czasem przekazywania wartości uniwersalnych młodemu człowiekowi. Specyfika tych przedmiotów pozwala na uwrażliwienie dzieci i młodzieży na potrzeby innych, usystematyzowanie hierarchii wartości, rozwój sfery wewnętrznej. Religia i etyka w polskiej szkole są obecne przede wszystkim jako realizacja zasad wynikających z art. 48 i 53 Konstytucji RP. Obecnie religię jako przedmiot szkolny prowadzi ponad 20 zarejestrowanych Kościołów i związków wyznaniowych. Jakie treści zawierają podstawy programowe religii i etyki, czy są one zbieżne czy wykluczają się? Jaki wspólny cel ma nauczanie religii i etyki?

Biogram: Patrycja Staniszewska-Pobikrowska

Doktor nauk teologicznych, nauczyciel, prawnik, wykładowca akademicki. Od 10 lat związana z edukacją, nauczyciel mianowany.

Tytuł wystąpienia: „Patriotyzm przyszłości.” (15 minut)

Abstrakt: Patriotyzm zwykle kojarzony jest z pamięcią o historii oraz walką zbrojną o własny kraj. Jednak w dzisiejszych czasach, gdy nie ma już potrzeby walki wręcz, należy zastanowić się nad tym, jak być „nowoczesnym” patriotą.

Biogram: Uczennica szkoły Monnet International School w klasie maturalnej. Laureatka szkolnej nagrody Adama oraz dwukrotnie tytułu najlepszej mówczyni w turnieju debat historycznych. Członkini teatru oraz samorządu szkolnego.

Tytuł wystąpienia: „Uczniowie o edukacji” (15 min)

Abstrakt: Co uczniowie sądzą o edukacji w naszym kraju, co chwalą, co chcieliby zmienić , jakie mają sugestie dotyczące kreatywnych metod uczenia i co można zrobić żeby nauka naprawdę stała się zabawą.

Biogram: Uczęszczałam do publicznego przedszkola, szkoły podstawowej nr 215 im. Piotra Wysockiego, do gimnazjum nr 18 im. Ignacego Jana Paderewskiego (wszystkie powyższe placówki w Warszawie). Teraz zaczęłam kurs IB w PLO nr 32 im. Jeana Monneta. Zainteresowania: muzyka, literatura, historia.

Tytuł wystąpienia: W jaki sposób programy PYP i MYP kształtują przyszłego ucznia programu Matury Międzynarodowej?

Abstrakt:

Celem tej prelekcji będzie pokazanie, jaki wpływ może mieć bycie od najmłodszych lat w systemach międzynarodowych PYP i MYP na późniejszą edukację.

Prelegent to uczeń klasy 5A, który rozpoczął przygodę w szkole MIS od zerówki. Z jego perspektywy jest oczywiste, że programy międzynarodowe przeznaczone dla młodszych dzieci świetnie przygotowują do edukacji na wyższym poziomie.

Wpajane na wcześniejszym poziomie wartości i postawy (profil ucznia IB, w tym zwłaszcza umiejętność twórczego i samodzielnego myślenia) pomagają przygotować się do matury międzynarodowej. Z kolei zdobycie matury międzynarodowej daje przewagę nad uczniami zdającymi maturę polską, ponieważ ułatwia dostanie się na uczelnie na całym świecie i zdobycie lepszej pracy.

Biogram: Uczeń MIS, klasa 5a

Tytuł wystąpienia: „O promowaniu wartości i postaw ucznia IB z perspektywy praktyczno-wychowawczej.” (30 min.)

Abstrakt: Program Matury Międzynarodowej (International Baccalaureate, IB) to dwuletni program edukacyjny powstały w 1968 roku, realizowany w liceach ogólnokształcących, przeznaczony dla uzdolnionej młodzieży w wieku 16-19 lat. Wiele uczelni wyższych na świecie honoruje maturę IB jako lepszą alternatywę dla programów narodowych opartych na przestarzałym modelu transferu wiedzy encyklopedycznej. Matura międzynarodowa to nie tylko treści programowe z sześciu wybranych przedmiotów, ale również napisanie eseju, zajęcia z teorii wiedzy oraz pewna liczba godzin obowiązkowej pracy na rzecz innych ludzi.

IB charakteryzuje się również bogatym programem wychowawczym opartym na dziesięciu cechach, które pożądane są wśród studentów, którzy go ukończyli. Cechy te składają się na tzw. profil ucznia IB. Wśród nich wyróżnić można m.in. komunikatywność, dociekliwość, ciekawość świata czy otwartość na nowe doświadczenia. Nabywanie wyżej wymienionych cech podczas realizacji programu prowadzi do wykształcenia określonych postaw wobec otoczenia, takich jak zaangażowanie, szacunek, tolerancja wobec odmienności, entuzjazm. Uczeń IB rozumie, że swoimi działaniami może zmieniać otoczenie, czyli wykazuje postawę proaktywną.

Podczas wystąpienia zostanie omówiony ogół działań wychowawczych podejmowanych przez nauczycieli uczących w programie matury międzynarodowej celem rozwijania w swoich wychowankach pożądanych cech i postaw właściwych studentom IB.

Biogram: Artur Smaga ukończył Wydział Chemii na Uniwersytecie Warszawskim specjalizując się w chemii oddziaływań międzycząsteczkowych. Od 10 lat pracuje jako nauczyciel matematyki i chemii w liceach warszawskich Z powodzeniem przygotowuje młodzież do zdawania matury międzynarodowej (IB) oraz brytyjskiej (A Levels). Jest również autorem kilku publikacji naukowych oraz współautorem podręcznika do chemii dla zakresu rozszerzonego polskiej matury (seria Ciekawi świata). Od kilku lat pracuje w Prywatnym Liceum Ogólnokształcącym im. J. Monneta w Warszawie.

Tytuł wystąpienia: „O rety, kobiety – międzyprzedmiotowy projekt edukacyjny.„ (15 minut)

Abstrakt: W swoim wystąpieniu chciałabym poruszyć rolę międzyprzedmiotowych projektów edukacyjnych w kształtowaniu postawy patriotycznej i obywatelskiej, na przykładzie zrealizowanego przeze mnie projektu „O rety, kobiety”. Rok szkolny 2018/19 był rokiem, w którym świętowaliśmy 100-lecie odzyskania niepodległości. W ramach szkolnych obchodów tego wydarzenia, wdrożyłam w szkole autorski, międzyprzedmiotowy projekt edukacyjny „O rety, kobiety”. W ramach projektu, co miesiąc, w okresie od września do marca, dostarczałam nauczycielom wybranych przedmiotów oraz edukacji wczesnoszkolnej przygotowane wcześniej materiały (scenariusze zajęć, karty pracy, ćwiczenia, materiały filmowe oraz multimedialne) dotyczące jednej, wybitnej Polki i jej aktywności, które następnie były realizowane podczas zajęć. Ponadto, w każdym miesiącu podejmowaliśmy w szkole dyskusje na tematy, związane z działalnością danej bohaterki. Zorganizowałam także spotkania dla uczniów ze współczesnymi kobietami, zajmującymi się podobną dziedziną, co prezentowana historyczna bohaterka. W ramach projektu odbyły się także akcje i wydarzenia takie jak: „Kobiety na banknoty”, warsztaty chemiczne, wystawa „Matki Niepodległości” z okazji 100-lecia praw wyborczych kobiet w Polsce oraz „Toruńska Fashion Day” – finał projektu podczas szkolnych obchodów Dnia Kobiet. Przygotowany przeze mnie projekt edukacyjny wpisywał się w kierunki polityki oświatowej państwa na rok szkolny 2018/2019 w obszarze wychowania do wartości i kształtowania patriotycznych postaw uczniów. Ponadto, wspierał bliską mi ideę równouprawnienia, poszerzał horyzonty uczniów, rozbudzał bądź współgrał z ich zainteresowaniami oraz dostarczył im w nieszablonowy sposób wiedzę na temat słynnych Polek i dziedzin, którymi się zajmowały. Oprócz popularyzacji nauki, umożliwił uczniom spotkania z wybitnymi postaciami, które wywoływały pozytywne emocje oraz inspirowały do działania.

Biogram: Dr Małgorzata Kamińska (1987) – stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii (UKSW), mgr filozofii i politologii (UKSW), nauczycielka etyki i wiedzy o społeczeństwie w Społecznej Szkole Podstawowej nr 11 STO w Warszawie.

Tytuł wystąpienia: „Rola rodziców w kształtowaniu wartości realizowanych w szkole.” (15 minut)

Abstrakt: rodzic jako najważniejszy wychowawca dziecka kształtujący jego system wartości i szkoła wspierająca rodziców w tej roli

program wychowawczo-profilaktyczny tworzony przez rodziców przy współpracy z nauczycielami – teoria, a praktyka

wspólna ewaluacja – początek nowych wyzwań

Biogram: zaangażowany społecznie rodzic w kształtowaniu roli rodziców w szkole, współtworzący materiały szkoleniowe dotyczące rad rodziców, uczestnik „okrągłego stołu” edukacji.

Tytuł wystąpienia: „Jak uczyć dzieci o niepodległości?” (15 minut)

Abstrakt: W ramach obchodów 100 lecia odzyskania przez Polskę niepodległości WCIES dla nauczycieli edukacji wczesnoszkolnej zaproponowała następujące działania:

Jak uczyć dzieci o niepodległości? – konkurs, „Historyjki o niepodległej Warszawie 1918 – 1939”, promocja książki Pani Anny Ziarkowskiej – lekcja modelowa przeprowadzona z uczniami SP 127.
Założeniem konkursu było zachęcenie nauczycieli do podzielenia się z innymi pomysłami jak w sposób niekonwencjonalny obchodzić 100 lecie odzyskania przez Polskę niepodległości.

Cele przedsięwzięcia to:

• dbałość o wszechstronny rozwój młodego człowieka, między innymi poprzez kształtowanie poczucia tożsamości kulturowej,
• zachęcenie nauczycieli do dzielenia się swoimi pomysłami,
• kształtowanie uczuć patriotycznych zgodnie z zasadą; poznać, pokochać, szanować,
• podejmowanie wraz z uczniami działań promujących współpracę oraz łączenie nauki i zabawy.

Były zaproponowane dwa warianty konkursu:

Felieton – opis scenariusza imprezy do realizacji przez klasę lub większą ilość dzieci.

Fotoreportaż – przesłanie do 10 zdjęć pokazujących jak wykonać indywidualną lub grupową pracę plastyczną z uczniami na temat Polski, jej piękna, historii, symboli narodowych, sztuki, architektury, przyrody, geografii.

Nagrodą dla uczestników konkursu było: opisane działania zostały umieszczone na stronie internetowej WCIES – dzielenie się dobrą praktyką, prace zostały zaprezentowane na konferencji metodycznej inaugurującej rok szkolny 2018/19 – 16.10.2018 r oraz autorzy otrzymali bilety dla dwóch osób do Filharmonii na koncert.

Warszawa 100 lat temu, to była lekcja modelowa przeprowadzona z wykorzystaniem książki Pani Anny Ziarkowskiej „Historyjki o niepodległej Warszawie 1918 – 1939 „z uczniami klasy I b SP 127 4.10.19 we WCIES.
Celem lekcji było:

• poszerzenie wiedzy uczniów na temat historii Polski,
• wzbogacenie słownictwa uczniów o pojęcia dotyczące niepodległości,
• doskonalenie umiejętności zgodnego współdziałania w grupie.

Biogram: Jestem czynnym nauczycielem i pracuję w Szkole Podstawowej nr 127, od 2004 r pełnię funkcję – doradcy metodycznego m. st. Warszawy.

Prowadzę kursy doskonalące, warsztaty dla nauczycieli, sieci współpracy i samokształcenia. Biorę aktywny udział w przedsięwzięciach: Gali „Książka Roku” i w czasie warszawskich targów książki.
Jestem współautorką trzech części książki „Dramowa interpretacja lektur szkolnych” wyd. Nowa Era.
Współpracuję z redakcją pisma Świerszczyk” od 2004 r piszę scenariusze dla nauczycieli jak wykorzystać teksty zawarte w piśmie na lekcji. Materiały edukacyjne są umieszczane na stronie internetowej czasopisma.
Prowadziłam zajęcia na studiach podyplomowych w; Kolegium Nauczycielskim, Wszechnicy Polskiej i SGGW.

Tytuł wystąpienia: „Uczeń Inny, Odmienny (kulturowo) nie znaczy Obcy- autorski program edukacji międzykulturowej w szkole podstawowej” (15 minut)

Abstrakt: Celem wystąpienia jest przedstawienie autorskiego programu realizowanego w szkole podstawowej, którego głównym założeniem jest kształtowanie kompetencji międzykulturowych uczniów poprzez wyposażenie ich w odpowiednią wiedzę, a także umiejętności w zakresie okazywania szacunku i akceptacji wobec inności w jej poszczególnych wymiarach. W trakcie wystąpienia zostaną zaprezentowane treści omawiane w trakcie realizowanych zajęć z uczniami m.in czym jest tolerancja, dialog międzykulturowy, dlaczego warto mieć kolegów z różnych kultur. Zostaną także przedstawione ogólne zasady komunikacji międzykulturowej, a także etapy procesu adaptacji kulturowej uczniów odmiennych kulturowo.

Biogram: Joanna Stepaniuk – doktor nauk społecznych, pedagog. Adiunkt w Instytucie Nauk Społecznych, Wydziału Ekonomii i Administracji Państwowej Uczelni m. Stefana Batorego w Skierniewicach. Od 2016 roku doktorantka w Instytucie Socjologii na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 2014-2015 ekspert ds. edukacji międzykulturowej w ramach projektu „Różnorodność (w)śród nas” w Ośrodku Rozwoju Edukacji w Warszawie. Zainteresowania naukowo-badawcze: wielokulturowość, edukacja międzykulturowa, mniejszości narodowe i etniczne, imigranci i uchodźcy w Polsce, ochrona praw człowieka, przekaz kulturowy w rodzinach imigrantów, wolontariat i problematyka organizacji pozarządowych.dr